ZADZWOŃ TERAZ: 533 221 555

Prywatny Ośrodek Leczenia Uzależnień i Współuzależnienia

533 221 555 czynne 24/7 You TubeGoogle Plus

środa, 15 styczeń 2020

Agorafobia - przyczyny i leczenie

Jest jednym z zaburzeń, które wymagają pomocy specjalistów. Samodzielna walka z chorobą może okazać się nieskuteczna, a im dłużej będzie trwać, nie przynosząc oczekiwanych rezultatów, tym większą frustrację spowoduje u chorego.

Agorafobia to nieuzasadniony i paraliżujący strach przed otwartą przestrzenią. Rozwiązaniem problemu tylko pozornie może wydawać się unikanie środków komunikacji zbiorowej czy miejsc, które tętnią życiem. Chory, zamykający się w domu, nie uniknie napadów lęku, a odizolowany od świata zewnętrznego może stracić wszystko, co posiada. Agorafobia to poważne zaburzenie natury psychicznej, które, nieleczone, powoduje katastrofalne skutki. Często jest powodem rozpadu rodziny, niszczy życie zawodowe, pasje. Nie należy ignorować tego problemu, a raczej próbować zmierzyć się z nim z pomocą specjalistów. Leczenie agorafobii zazwyczaj przynosi bardzo dobre rezultaty i przywraca choremu radość życia i utracony komfort.

Co to jest agorafobia?

Na pytanie, co to jest agorafobia, można odpowiedzieć krótko – to silne i poważne zaburzenie nerwicowe. Agorafobia to chorobliwy, trudny do wytłumaczenia lęk przed otwartą przestrzenią. Dotyczy on nie tylko sytuacji, gdy przebywa się na zewnątrz, ale też w pomieszczeniach, takich jak wielkopowierzchniowe sklepy czy środki komunikacji masowej. Czym chorzy argumentują swój paraliżujący strach? Boją się, że w tłumie zostaną niezauważeni, że po wyjściu z domu będą zagrożeni, że nie znajdzie się nikt, kto zechce im pomóc. Z tego powodu najchętniej opuszczają swoją bezpieczną przystań w towarzystwie godnej zaufania osoby, która w razie potrzeby zaopiekuje się nimi w sytuacji potencjalnego "zagrożenia". Chory na agorafobię boi się i wstydzi uczuć, które mogą targać nim w miejscu publicznym, powodując atak paniki. Ten z kolei faktycznie wymaga pomocy, niekiedy nawet medycznej, a myśl o tym, że nie przyjdzie ona na czas, jest całkowicie druzgocąca. Zrozumiawszy, co to jest agorafobia, wiadomo, że nie można jej lekceważyć. Niestety czasem trudno jest zauważyć moment przełomowy, kiedy zwyczajna, niegroźna niechęć przed wychodzeniem z domu zmienia się w chorobliwy strach. W takiej sytuacji czujni muszą być nie tylko chorzy, ale też osoby z ich otoczenia. O sygnałach, których nie należy bagatelizować, bo mogą świadczyć o agorafobii, napisaliśmy poniżej. Ostateczną diagnozę jednak zawsze stawia lekarz. Przyczyny agorafobii Trudno jednoznacznie wskazać, jakie są przyczyny agorafobii. Prawdopodobnie niektóre osoby bardziej niż inne są narażone na wystąpienie tej dolegliwości i nie ma to medycznego uzasadnienia. Często zaburzenia powodują traumatyczne przeżycia z przeszłości, które dotknęły chorego osobiście lub miały miejsce z udziałem bliskiej mu osoby. Zagubienie w tłumie dziecka, udział w zbiorowym ataku paniki np. na koncercie czy podczas wydarzenia sportowego, zamieszanie podczas ewakuacji. Jest wiele sytuacji, które mogą wpłynąć na rozwój lub pogłębianie się choroby i nie zawsze są one związane z przestrzenią. Skłonność do zachorowania może być efektem innego trudnego przeżycia, jak choćby pozornie niezwiązanego z problemem rozwodu czy śmierci bliskiej osoby. Agorafobia, a konkretniej atak paniki, spowodowany niekomfortową dla chorego sytuacją, może dotyczyć przebywania w:

  • dużym skupisku ludzi,
  • kinie, teatrze, na zebraniu,
  • ciasnym pomieszczeniu,
  • windzie, tunelu,
  • środkach komunikacji zbiorowej,
  • samochodzie, który stoi w korku,
  • podczas samotnej, dalekiej podróży.

Poszukiwanie przyczyn agorafobii może stanowić jeden z elementów psychoterapii. Ustalenie, co spowodowało tego rodzaju zaburzenie, bardzo często jest kluczem do zrozumienia sedna problemu, rozpracowania emocji, zmiany sposobu postrzegania danej sytuacji, dostarczenia narzędzi do radzenia sobie ze stresem w przyszłości.

Objawy zaburzenia

Jak rozpoznać, kiedy mamy do czynienia z agorafobią? Objawy na początku mogą być niejednoznaczne i niegroźne, ale dość szybko powinny wzbudzać czujność chorego i osób z jego otoczenia. Im wcześniej zareagują one na problem i podejmą próbę jego rozwiązania, tym większa szansa na przywrócenie harmonii w życiu pacjenta. Do objawów agorafobii zaliczamy:

  • paraliżujący lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni (gdziekolwiek poza domem),
  • próba uniknięcia za wszelką cenę konieczności wyjścia z domu,
  • stronienie od podróżowania środkami komunikacji miejskiej,
  • niechęć do samodzielnego wychodzenia (chory woli wychodzić z kimś).

Pokonanie irracjonalnego strachu przed wyjściem nie zawsze zwiastuje sukces. Chory przebywający w centrum handlowym, na lotnisku, koncercie, w restauracji może powiązać konkretne miejsce ze swoim lękiem. Prowadzi to nawet do ataku paniki i chęcią natychmiastowej ucieczki. Objawy w takiej sytuacji są już nie tylko psychiczne, ale też somatyczne. Do tego typu objawów agorafobii zaliczamy:

  • przyspieszone tętno,
  • uczucie drętwienia kończyn i całego ciała,
  • uderzenia gorąca,
  • zawroty głowy, szumienie i huk w uszach.

To właśnie strach przed tymi zaburzeniami sprawia, że cierpiący na agorafobię preferuje pozostanie w spokojnym, komfortowym domu zamiast podboju niepewnego, pełnego zagrożeń i ludzkiej znieczulicy świata zewnętrznego. Oczywiście demonizowanie rzeczywistości to jeden z objawów choroby, a nie stan rzeczywisty. Jest nikłe prawdopodobieństwo, że wszystkie wizje chorego spełnią się, a w razie najgorszego nie otrzyma on pomocy na czas.

Metody leczenia

Leczenie zaczyna się od bardzo wnikliwego wywiadu, który z pacjentem i jego bliskimi przeprowadza lekarz. Specjalista wnikliwe obserwuje reakcje osoby, z którą rozmawia i wychwytuje alarmujące sygnały, które mogą świadczyć o występowaniu zaburzenia. To bardzo ważny etap psychoterapii, pozwalający ustalić, jaka jest skala problemu i jakie metody leczenia agorafobii będą najlepsze w przypadku konkretnej osoby. W razie bardzo silnego zaburzenia, kiedy występują objawy agorafobii psychiczne i wegetatywne pierwotne, lekarz może nawet zaproponować terapię w domu. Wychodzimy naprzeciw problemom osób chorych, zgłaszających się do nas po pomoc, do niczego ich nie zmuszamy, wykazujemy się raczej pełnym zrozumieniem, cierpliwością, empatią. Osoby będące w głębokim stadium choroby, potrzebują maksymalnego wsparcia i niekiedy dużo czas, aby przełamać swoje lęki i dotrzeć do gabinetu lekarskiego. Zanim poczują się na to gotowi, możemy spotykać się w domu chorego. Leczenie agorafobii składa się z:

  • wywiadu lekarskiego,
  • ustalenia, jakie bodźce najsilniej, a jakie najsłabiej wywołują u pacjenta reakcje lękowe,,
  • terapii (zazwyczaj behawioralna) zakłada poddawanie pacjenta działaniu bodźców, na której jest najmniej wrażliwy. Poprzez pokonywanie ich, chory czuje się wzmocniony i gotowy do dotarcia i zmierzenia się z sednem problemu,,
  • stosowania technik relaksacyjnych – terapeuta dostarcza choremu narzędzia do radzenia sobie ze stresem w miejscach publicznych, wyczuwanie pierwszych objawów paniki i pokonywania ich,,
  • leczenia farmakologicznego, jeśli choroba jest w zaawansowanym stadium i występuje np. łącznie z depresją lub innym zaburzeniem.,

Specjaliści dobrze znają pojęcie agorafobii, jak również posiadają fachową, aktualną wiedzę na temat walki z tym zaburzeniem. Pacjentom proponuje się przede wszystkim terapię indywidualną, jak również inne formy wsparcia (terapię grupową, rodzinną). Korzystamy z technik behawioralnych, relaksacyjnych oraz wielu innych, zawsze dopasowując metody do skali problemu, indywidualnych uwarunkowań chorego, jego oczekiwań względem terapii. Leczenie agorafobii zakłada też działanie długofalowe, a więc wyposażenie chorego w narzędzia do walki z nawrotami choroby i atakami paniki w przyszłości. Kluczem staje się ich odpowiednio wczesne rozpoznanie, a następnie zwalczenie.

Ocena: 5

Wszystkich ocen: 62

Skomentuj