Nadmierne odchudzanie się kobiet powoduje w konsekwencji wielkie wyniszczenia organizmu. Anorektyczki narażone są na zaburzenia hormonalne, które skutkują m.in. utratą miesiączki, spadkiem libido czy osteoporozą. Niedożywienie powoduje także problemy skórne, neurologiczne i zaburzenia psychiczne. Wychudzony organizm ma też osłabiony układ immunologiczny i jest bardziej podatny na różne infekcje.
Problemy z miesiączkowaniem
Cykliczność takich zmian w układzie rozrodczym kobiety jak owulacja i miesiączka uzależniona jest m.in. od stresu, odpowiedniej diety, zmiany klimatu, stosowanych leków czy znacznego spadku ciała. Kiedy indeks ciała przekroczy najniższą wartość BMI (17,5) bądź waga jest o 80 procent niższa od należnej masy ciała, jaka powinna być w danym wieku i przy danym wzroście, w organizmie kobiety przestaje być produkowana gonadoliberyna, a w dalszym efekcie – niektóre hormony, takie jak estrogeny. Dlatego właśnie brak miesiączki jest jednym ze skutków anoreksji. Jeśli trwa on więcej niż pół roku, to w leczeniu anoreksji dodatkowo podaje się leki, które pomogą odtworzyć naturalny rytm hormonalny.
Skłonność do kontuzji
Jednym ze skutków anoreksji jest osteoporoza. Mniejsza produkcja estrogenu, a zwiększenie nadmiaru innego hormonu, kortyzolu, sprawia, że zmniejsza się gęstość tkanki kostnej. A to jednocześnie oznacza osłabienie kości i ryzyko zachorowania właśnie na osteoporozę. Anoreksja zwiększa tendencję do groźnych złamań np. kręgosłupa, szyjki kości udowej itd., które normalnie pojawiają się u osób w starszym wieku.
Inne powikłania
Anoreksja powoduje zmiany w organizmie na różnych poziomach. Mogą to być także:
- anemia,
- hipotermia,
- zmniejszenie częstotliwości oddychania,
- zahamowanie wzrostu,
- osłabienie zębów i dziąseł,
- napady drgawkowe,
- problemy z koncentracją,
- skurcze mięśni,
- bóle mięśniowe,
- niepłodność,
- spadek libido,
- napady padaczkowe,
- wypadnie włosów,
- pokrycie ciała meszkiem (lanugo),
- zaburzenia rytmu serca,
- łamliwe paznokcie,
- suchość skóry,
- wymioty,
- bóle brzucha,
- bóle żołądka,
- odwodnienie,
- wzdęcia,
- zaparcia,
- zahamowanie rozwoju psychoseksualnego,
- zajady,
- zaburzenia elektrolitowe,
- nieprawidłowe wskaźniki wątrobowe,
- hipoglikemia.
Oprócz tego odbija się również na zdrowiu psychicznym i wywoływać może:
- depresję,
- drażliwość,
- lęki,
- apatie,
- wybuchy gniewu,
- pojawienie się myśli samobójczych.
Najgorszym z powikłań jest śmierć. Ciężkie stany anoreksji powodują, że chory powoli umiera, a świadkami jego cierpienia są rodzina i inne bliskie osoby. Do takiej sytuacji często dochodzi po tym jak anorektyk – oprócz ograniczania jedzenia – brał również środki przeczyszczające, zmuszał się do wymiotów albo nadużywał substancji chemicznych.
Leczenie – proces długi i trudny
Anoreksja jest chorobą, która leczy się długo i trudno. Trzeba bowiem poradzić sobie z przezwyciężeniem lęku przed przytyciem i wstrętem do jedzenia. Do tego jeszcze należy ujarzmić wszystkie negatywne emocje będące udziałem anoreksji i poradzić sobie z tym, że – podobnie jak w innych zaburzeniach psychicznych – i tu pacjent uważa, że nie jest chory i nie wymaga leczenia. Osoba z anoreksją właściwie od początku uczy się jeść. Leczenie powinno być podejmowane w pierwszej kolejności w trybie ambulatoryjnym, a w szpitalnym w sytuacji, gdy pacjent ma np. bardzo niskie BMI lub jest w złym stanie ogólnym czy złej kondycji psychicznej. Celem leczenia anoreksji jest przywrócenie normalnej masy ciała oraz zlikwidowanie ewentualnych fizycznych i psychicznych następstw długotrwałego niedożywienia.
