Bulimia – jak ją rozpoznać?

Obsesyjne dążenie do perfekcyjnej sylwetki rzadko przynosi pożądane efekty. Zdecydowanie częściej prowadzi do zaburzeń odżywiania. Jedną z niebezpiecznych chorób związanych z odżywianiem jest bulimia. Co ją powoduje, jak rozpoznać objawy i jak leczyć?

Skąd się biorą zaburzenia odżywiania?

Szczupłe, jędrne i piękne ciało to marzenie niejednej osoby. Media chętnie promują osoby o nienagannym wyglądzie: idealnych rysach twarzy, gęstych i lśniących włosach i śnieżnobiałych zębach. Dodatkowo z niemal każdej strony (Internet, telewizja, kolorowe magazyny) dosłownie atakują szczupłe, a wręcz chude sylwetki. Będąc otoczonym kultem idealnego piękna, nietrudno wpaść w kompleksy na punkcie własnego wyglądu. To prosta droga do tego, by kontrola nad swoim wyglądem przerodziła się w obsesyjne dążenie do dorównania sztucznie wykreowanemu ideałowi. Stanowi to ogromne zagrożenie szczególnie dla osób w młodym wieku (w tym w okresie dojrzewania). Nadmierne skoncentrowanie się na własnym wyglądzie coraz częściej skutkuje bulimią.

Bulimia - co to jest?

Najprościej ujmując, bulimia to napady wilczego głodu skutkujące kompulsywnym objadaniem się ponad normę, a następnie próbą zapobiegnięcia przytyciu. W przeciwieństwie do anoreksji osoba z tym zaburzeniem nie głodzi się, jednak po spożyciu posiłku odczuwa złość, bezradność lub smutek. W obawie przed przytyciem stara się jak najszybciej pozbyć tego, co zostało zjedzone. Chorzy wywołują więc wymioty lub przyjmują środki przeczyszczające. Takie zachowanie wyniszcza nie tylko organizm, ale także psychikę. Zaburzenie to zwane jest inaczej żarłocznością psychiczną. Bardzo często w trakcie napadu wilczego głodu chory przyjmuje ogromne ilości kalorii, po czym odczuwa ogromne wyrzuty sumienia. Oprócz próby wydalenia jedzenia z organizmu, bulimik często wykonuje także wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Zdarza się, że po okresach kompulsywnego objadania się chory przechodzi na ścisłą dietę. Głód i niedobory powodują jednak, że prędzej niż później znów pojawi się napad wilczego głodu. Schemat dalszego działania wygląda w każdym przypadku niemal identycznie, a błędne koło się zamyka. Osoby z tym zaburzeniem bardzo długo i skutecznie potrafią ukrywać przed bliskimi swój problem - w końcu jedzą przecież wspólne posiłki. Dlatego zauważenie objawów bulimii jest bardzo trudne.

Objawy bulimii

Nadmierna koncentracja na masie ciała w każdym przypadku powinna zwrócić uwagę bliskich. Osoby borykające się z bulimią tak bardzo boją się tego, że przytyją, że skrupulatnie liczą kalorie każdego posiłku. Kontrolują swoją wagę i nigdy nie są zadowolone z aktualnego wyglądu. Często ustalają sobie cel, do jakiego dążą (np. waga zdecydowanie poniżej rekomendowanej normy) i za wszelką cenę chcą go osiągnąć. Z drugiej jednak strony bulimik wpada w skrajność i w czasie napadu obżarstwa jednorazowo może przyjąć więcej kalorii, niż wynosi dzienne zapotrzebowanie. Po posiłku pojawiają się negatywne emocje z tym związane, w związku z czym prowokowane są wymioty czy biegunki. Tym, co z pewnością powinno zwrócić uwagę otoczenia, jest:

• pochłanianie dużych ilości jedzenia naraz na przemian z okresami ścisłej diety czy głodówki,
• zamykanie się w łazience zaraz po posiłku,
• stosowanie środków przeczyszczających i odchudzających pomimo normalnego wyglądu i prawidłowej wagi,
• wahania wagi,
• intensywne treningi połączone z restrykcyjną dietą,
• nadmierne przywiązanie do swojego wyglądu, połączone z nieustanną krytyką swojego ciała,
• rozdrażnienie, stany depresyjne, wahania nastrojów,
• izolacja społeczna,
• charakterystyczne podrażnienia grzbietów dłoni (objaw Russella - przy częstym prowokowaniu wymiotów).

Przyczyny bulimii

Bezpośrednia czy jedna przyczyna występowania zaburzeń bulimicznych nie jest możliwa do określenia. Szacuje się, że wpływ na występowanie tego typu zaburzeń mogą mieć czynniki:

• środowiskowe,
• psychologiczne.
Badania naukowe wskazują również na uwarunkowania genetyczne. Jeśli w rodzinie występował jakiś problem z zaburzeniami odżywiania, prawdopodobieństwo pojawienia się bulimii u któregoś z jej członków jest większe. Wśród czynników środowiskowych mogących mieć wpływ na występowanie bulimii wymienia się:
• problemy z nadwagą w dzieciństwie lub okresie dorastania,
• niską samoocenę,
• problemy w kontaktach społecznych,
• wychowywanie się w rodzinie, w której występował problem otyłości,
• zachwianie poczucia bezpieczeństwa w okresie dzieciństwa,
• problemy z uzależnieniami w rodzinie.
Czynniki psychologiczne, które mogą powodować zaburzenia odżywiania, to najczęściej:
• promowanie przez media idealnych, szczupłych sylwetek,
• media społecznościowe pełne retuszowanych zdjęć, wyglądających przez to na idealne,
• przekonanie o tym, że tylko to, co piękne i idealne jest warte uwagi.
Rzadko za zaburzeniami odżywiania stoi tylko jedna przyczyna. Zwykle ma na to wpływ szereg czynników.

Niebezpieczne skutki nieleczonej bulimii

Kompulsywne objadanie się i prowokowanie wymiotów oraz biegunki po posiłkach już w krótkim czasie może zrujnować organizm. Niebezpieczne są przede wszystkim niedobory oraz podrażnienie przełyku i gardła kwasami żołądkowymi podczas wymiotów. Pozostałe skutki bulimii to także:

• chroniczne zmęczenie i brak sił,
• problemy z koncentracją i pamięcią,
• bóle głowy,
• podwyższone ciśnienie krwi,
• zaburzenia gospodarki elektrolitowej,
• zaparcia,
• rozregulowanie działania układu trawiennego,
• uszkodzone pod wpływem działania kwasów szkliwo zębów,
• depresja.

Bulimia - leczenie

Proces leczenia tego zaburzenia odżywiania jest długi i skomplikowany. Dlatego terapia powinna przebiegać pod stałą kontrolą i we współpracy ze specjalistami. Zwykle leczenie przeprowadza się w zakładzie zamkniętym. Bardziej przyjazną alternatywą dla szpitala psychiatrycznego jest jednak ośrodek leczenia bulimii. Wykwalifikowani terapeuci poświęcają każdemu pacjentowi maksimum uwagi i zaangażowania, dzięki czemu rezultaty widoczne będą szybciej. W dziennym ośrodku leczenia zaburzeń odżywiania pacjent znajduje się pod kontrolą specjalistów - psychologów, psychiatrów i dietetyków. W leczeniu bulimii potrzebna jest terapia (behawioralna), która ma najpierw pomóc w znalezieniu przyczyny zaburzeń żywienia, a następnie spojrzeć na siebie od nowa. W zależności od etapu choroby, konieczne może być wdrożenie farmakoterapii obok terapii behawioralnej. Leczenie bulimii w Poznaniu warto przeprowadzić w Prywatnym Ośrodku Leczenia Uzależnień i Współuzależnienia Agnus. Wykwalifikowani specjaliści pomagają każdemu pacjentowi w trudnej drodze do odzyskania zdrowia i kontroli nad swoim życiem. Nie daj się pokonać zagrożeniom, jakie niesie za sobą bulimia. W Poznaniu czekają na Ciebie specjaliści, z Ośrodka Agnus, którzy chętnie i fachowo pomogą w rozwiązaniu problemu. Dzięki temu znów odzyskasz kontrolę nad swoim życiem i radość z niego. Im wcześniej podejmiesz się leczenia, tym szybsze i lepsze będą rezultaty. Szkoda życia na samodzielne zmaganie się z problemami!