Jesienna szaruga, coraz krótsze dni, lecący w dół temperaturowy słupek, mniej słońca… – to wszystko sprawia, że wielu z nas udziela się tzw. jesienna chandra. Tracimy dotychczasowy wigor, mniej nam się chce, jesteśmy osłabieni, zniechęceni, przygnębieni. Trudno zebrać nam się każdego dnia do jakiejkolwiek aktywności. Zamiast jednak poddawać się temu nastrojowi, lepiej zróbmy wszystko, aby z nim walczyć – nim dojdziemy do znacznie poważniejszego stanu, który nazywa się depresją.

Krótsze, pochmurne dni, brak słońca, chłód nie nastrajają pozytywnie. Szybciej dopada nas zmęczenie, jesteśmy apatyczni, mniej nam się chce. Często ogarnia nas kiepski nastrój. Sprawność intelektualna czasami również pozostawia wiele do życzenia. Ten stan rzeczy nazywany jest sezonową chorobą afektywną, czyli mówiąc prostszym językiem - jesienną depresją. Objawia się najczęściej w październiku lub listopadzie. Zapadają na nią głównie osoby, które mieszkają w środkowych i północnych szerokościach geograficznych. Jak więc zwalczyć w sobie chwilową niechęć i słabnący zapał do wszystkiego?

Dietetyk to ten lekarz, który kojarzy się nam raczej ze specjalistą dla osób bogatych. Osób, które mogą sobie pozwolić na to, żeby kupować drogie suplementy, żywić się ekologicznymi płodami rolnymi, wreszcie takich, które stać na przydomową siłownię. Tymczasem jest zupełnie inaczej. Rola dietetyka, tak niedoceniana, sprowadza się niemal do całego naszego codziennego życia.

Presja „osiągania” i „zdobywania”, w zasadzie kierująca życiem zawodowym na każdej ścieżce kariery, potrafi być bardzo niebezpieczna dla komfortu psychicznego, zdrowia, a czasem nawet życia pracownika. Droga od brania nadgodzin w celu dokończenia zadań czy poprawienia swoich wyników do powstania wewnętrznego przymusu wykonywania pracy jest bardzo krótka i często kończy się jednym z najczęściej bagatelizowanych rodzajów uzależnienia – pracoholizmem.